miércoles, 28 de enero de 2015

Presentación

   Al atender la realidad aflora la conciencia de que nada nos es ajeno, de que nadie nos es ajeno. Todo nos habla.
   Atender es ver, darse cuenta y cuidar. Ver al pobre —invisibilizado—, ver la desigualdad creciente, ver la tierra calcinada. Ver los bancos que desahucian sin miramientos como si aplastaran a una cucaracha. Nos atañen estos tiempos recortados, esta caravana de dolor.
Atendemos el dolor para que nuestra visión no resulte ingenua, para levantar un pensamiento creativo, para que nuestras alas se despierten; para que un grito quiebre el silencio y, a la hora del viento, espante las aves carroñeras.
Pero al atender encontramos no solo la sucesión de barbaries de este capitalismo que nos aplasta, sino también la renovación que ocurre entre las lágrimas de lucidez alzadas en las calles. Porque de todo nos llega su dolor, pero también su gozo; donde hay quiebra se puede comenzar la reconstrucción, donde hay vacío puede iniciarse la plenitud.
No nos es ajena la nueva historia que nos cuentan los jóvenes; la luz que traspasa las nubes negras; la cantidad gigante de trabajos ocultos que mantienen la vida. Más allá de las capas de dolor, superficialidad y mentira, siempre alguien susurra palabras de gozo, hondura y verdad; siempre alguien  contagia bondad, consistencia y belleza.
   Somos agua, fuente, río, lluvia que hacen brotar vida. Somos el viento que estrena el mundo, el cuidado que estrena la Tierra, el abrazo que estrena la Vida, la unidad que estrena la Plenitud. Ocurrirá lo nuevo.


   Errealitateari arreta jartzean, ezer ez zaigula arrotz, inor ez zaigula arrotzaren kontzientzia azaleratzen da. Denak hitzegiten digu.
Arreta jartzea ikustea, jabetzea eta zaintzea da. Pobrea —ezkutatua— ikustea; areagotuz doan desberdintasuna, lur kiskalia ikustea. Labezomorroak zapaltzen baleude bezala kaleratzen duten bankuak ikustea. Murriztutako garai hauek, atsekabearen karabana hau dagozkigu.
   Atsekabeari arreta jartzen diogu gure ikuspegia sineskorra izan ez dadin, gure hegalak esnatu daitezen, sortze pentsamendu bat sor dadin; deiadar batek isiltasuna apur dezan eta, haizearen orduan, hegazti sarraskijaleak uxatu ditzan.
Baina arreta jartzean ez ditugu bakarrik zapaltzen gaituen kapitalismoaren bihozgabekeriak aurkitzen, baizik eta kaleetan altxatzen diren argitasun malkoen artean ematen den eraberritzea ere. Denaren mina heltzen zaigulako, bai, baina denaren poza ere; hondamena dagoen lekuan berreraikitzea has daiteke, hutsa dagoen lekuan osotasuna sor daiteke.
   Ez zaizkigu arrotzak gazteek kontatzen diguten historia berria; hodei beltzak zeharkatzen dituen argia; bizitza mantentzen duen ezkututako lanen kopuru erraldoia. Atsekabe, hutsalkeri eta gezur geruzetatik haratago, beti norbaitek poz, sakontasun eta egiazko hitzak xuxurlatzen ditu; beti norbaitek ontasuna, funtsa eta edertasuna kutsatzen ditu.
   Bizitza sortarazten duten ur, iturri, ibai, euri gara. Mundua estreinatzen duen haizea gara, Lurra estreinatzen duen zaintza, Bizitza estreinatzen duen besarkada, Osotasuna estreinatzen duen batasuna. Berria gertatuko da.